Ik kom samen met mijn zoon aan op de speelplaats op de Abbenven. De voorbereidingen zijn al in volle gang. De schminktafels worden klaargezet. Een diversiteit aan speelgoed wordt tevoorschijn getoverd uit een wittig busje. In een hoekje wordt de vuurkorf aangemaakt. Tafels worden gevuld met worstjes, mayonaise, ketchup, aardappels in schil en marshmellows. Overal komen kinderen vandaan schieten. Er is zelfs een groepje kinderen van een meisjesweeshuis uit Uitgeest. Allen genieten van zoveel vrijheid. Het terrein is met vlaggetjes en schilderingen versierd. Er heerst een gezellige rumoerigheid terwijl jong en oud door elkaar loopt en het geheel aan een onderzoek onderwerpt. "Wat zullen we doen?" klinkt het overal. Er is ook zoveel om uit te kiezen.
Het valt op dat er ook verschillende vaders aanwezig zijn in dit buurtje. Er wordt gevoetbald, gehockeyd, geklommen en getennist. Met een enorm kleed wordt gepoogd om een balletje door een gat heen te werken. Vele handen bedienen het kleed, het is een secuur werkje.
Ook Ruud van Zon is van de partij en hij lijkt wel honing aan zijn gat te hebben. Van de kleinsten tot de grootsten volgen de kinderen in zijn voetspoor. Hij haalt zakken met verkleedspullen, zonnebrillen en hoedjes te voorschijn en creëert samen met de kinderen ter plekke een toneelstuk. "De wind ruist door de bomen. Wie speelt voor wind, wie voor onweer, wie voor boom? Hoe beelden we deze natuurelementen uit? Probeer het eens. Ja, zo gaat het super." Er is een prinses. Ze wordt ontvoerd door boeven en gered door een dappere held tijdens een heftig onweer en storm.
Je krijgt natuurlijk wel honger van zoveel speelgenot. "Is het vuur al warm genoeg? Mogen we een gepofte aardappel?" "Ik wil een worstje, mag ik nog een hete marshmellow?" Meer, meer, nog een, het is zo lekker, mmmmm ... "mag ik er ook nog een?" Van al dat kokkerellen krijg ik zelf ook honger. En dan krijg ook ik plots een bord met heerlijk eten voor mijn neus gezet. De kindertjes zullen even moeten wachten tot ik mijn maag heb gevuld. Moeilijk hoor om zoveel geduld op te brengen. Maar het lukt toch. De kinderen zijn fantastisch. Ik hoor van alle kanten het "eet smakelijk hoor."
Langzaam zien we vanuit de verte een zwartgrauwe lucht, de prachtige blauwe van zon vervulde hemel bedekken. Helaas, het feest komt teneinde. Gauw opruimen zodat we de boel droog in het busje krijgen. De kinderen en hun ouders nemen met spijt afscheid. " Doen we het volgend jaar weer?" wordt er gevraagd. Wie weet, dit is zeker voor herhaling vatbaar.
Verhaal verteld op: 09-09-2005
[1]
