Als geboren en (op)getogen Heemskerker koester ik de duinen als mijn achtertuintje. Niet alleen vanwege de natuur, maar vooral ook uit nostalgische overwegingen.
Vroeger gingen mijn broers en ik vaak met mijn vader mee naar de vrij gezellige kliek vrijgezellen, die onder het strenge regime van mijn tante het tuindersbedrijf aan de Voorweg in stand hielden.
Opgejut door de sterke verhalen van onze ooms aan de borreltafel probeerden wij een konijntje te verschalken, het prikkeldraad onderdoor en wegwezen! Spannend was dat, want er kon op elk ogenblik een koddebeier opduiken.
Ondanks mijn gebondenheid met het duin, ben ik nooit geaccepteerd door de duinkatten, alleen maar omdat ik aan de verkeerde kant van de Rijksstraatweg geboren ben. Ik heb er alles aan gedaan! Laat mij zelfs nog elke week vernederen door diezelfde duinkatten op de tennisbaan. Of ze niks anders te doen hebben dan de hele dag spelletjes te spelen!
Zomers lijkt de hele duinkant verhuisd te zijn naar het strand en in de winter hoor je aan de Luttik Cie de biljartballen klotsen. Voor de duidelijkheid, dit heeft niets met afgunst, jaloezie, neringziekte of p-nijd te maken!
Dus koop ik maar weer elk jaar een duinkaart uit angst voor de moderne koddebeier. Maar controleren?! Ik ren al jaar en dag met mijn steeds meer lawaaimakende knekels door de duinen, alleen kom ik nooit een dergelijk groen mannetje tegen. Wel de laatste tijd van die runderen, die het leuk vinden om met hun dikke lijven de kleinste paadjes te versperren. Opzij gaan? Ho maar, zelfs niet nadat ik ze met mijn beste Schotse accent probeer te overtuigen dat ik recht van overpad heb. Dus maar weer met mijn staart of zo tussen mijn benen een andere route zoeken en dat loopt erg lastig, kan ik je vertellen.
Echter nu mijn jongste nazaatje een duinkat is gaan daten, word ik eindelijk geaccepteerd of moet ik zeggen, getolereerd? Die twee samen hebben een nieuwe hobby, wat backpacken schijnt te heten. Ze zijn nu ergens in Zuid Afrika en hadden ons met de Kerst uitgenodigd om daar heen te komen en een route uitgestippeld naar het grootste duin ter wereld in Namibië. Wij hebben nu aan den lijve het backpackers leven mogen ervaren, wat ons wonderwel erg beviel.
Om hun ouders gerust te stellen over hun constant veranderende verblijfplaats hebben ze een website opgericht: www.erwinenmieke.waarbenjij.nu.
Zo zie je maar wat een echte Ezel allemaal moet doen om erbij te horen!!!!
Verhaal verteld op: 08-12-2005
[1]
