Als in juni, het seizoen werd afgesloten, kon de jeugd uit diverse speloptie’s kiezen wat op zo’n laatste avond ging gebeuren. Bij gunstig weer had ‘levend stratego’ in het Molenbos de voorkeur. Het liefst afsluitend met een kampvuur maar die kun je niet altijd zomaar aansteken.
Zo ook op die eindavond, begin jaren negentig. De keuze was gevallen op het buitenspel en alhoewel het die dag regende, klaarde het 's avonds wel op. Dus ja, toch naar het bos. Ook het kampvuur was geregeld. De scouting was gelukkig bereidwillig om de Adelbertus-blokhut aan de Marquettelaan voor dit doel aan ons ter beschikking te stellen. Binnen was er een stookplaats dus het weer kon geen spelbreker worden. Vaders zouden alvast het vuurtje voor ons aansteken zodat we gezellig door een kampvuur werden ontvangen in de blokhut wanneer we klaar waren met het spel in het bos.
Op een zeker moment hoorden wij in het bos hoorden wel een sirene afgaan maar schonken er in eerste instantie geen aandacht aan tot we opmerkten dat de herrie uit de blokhut kwam. Toen wij bijd e blokhut arriveerden was alles in paniek en ook een paar geagiteerde afgevaardigden van de achterliggende tennisbaan waren er op af gekomen. Of dat alarm niet afgezet kon worden! Via telefonische instructies kregen we de situatie eindelijk onder controle. De natte schoorsteen had bij het vuur aansteken veel rook ontwikkeld en het alarm in werking gesteld.
Inmiddels brandde er een prachtig vuur in de haard en de rust keerde terug. Eenmaal om het kampvuur zittende hebben we, begeleid door een gitarist en zijn vriendin die een fantastische stem had, een hele map met Engelstalige liedjes leeg gezongen. Wat lekkers er bij and everything, O.K
Verhaal verteld op: 21-11-2005
[1]
