Ik heb er maar één jaar gewerkt. Het was voor een Haarlemse toch wel wat ver; als ik de bus miste, was ik gelijk ’n half uur te laat en zat er een klas kinderen zonder juf! Ik had het er wel heel erg naar mijn zin. Een tweede klas vol brave meisjes - ik denk een stuk of veertig - dat was normaal in die tijd. Ik heb zelfs nog een zogenaamd “waarderings-klasseboekje” van dat jaar (1965) met alle namen en adressen van de meiden met cijfers voor alle vakken… inclusief zingen!
Ik kan me nog heel wat van die tijd herinneren: De speelplaats met de reusachtige, prachtige kastanjebomen, die er gelukkig nog staan! Op kraamvisite bij mevrouw Bekker, die van de kapper. De tweeling Toos en Cis Oostrom, één ervan als mijn toenmalige collega. Het meisje, dat met een rietje in de inktpot blies en helemaal onder de inkt zat. De komst van twee Spaanse meisjes: Pepina en Francisca. Ze spraken nog geen woord Nederlands en de leerkrachten werd een cursus Spaans aangeboden! De nonnen, waarvan er één de handwerkles in mijn klas verzorgde.
Hilarisch was de poedelnaakte man, die op een warme zomermiddag, juist onder zo’n handwerkles, op de toren van de Laurentiuskerk stond.
We lunchten bij mooi weer op een bankje naast de Hervormde Kerk en haalden ons salaris in contanten op bij de NMB aan de Maerelaan… Enzovoort ... enzovoort...
Ik had in die tijd nooit kunnen denken, dat ik ooit in het gezellige Heemskerk zou gaan wonen, maar dat doe ik nu al weer 37 jaar met heel veel plezier.
Verteld door Petra Kaandorp- Perquin
Verhaal verteld op: 08-03-2006
[1]
