Op zich verschilden die kerstdagen niet echt van de Kerst in Spanje. We gingen naar de Heilige Nachtmis in de kapel van de Casa Nostra, de toenmalige Peregrinusstichting, voor de Mis in eigen taal. Daarna aten we samen en zongen we Spaanse kerstliedjes. Met onze Nederlandse buren erbij en Spaanse kerstlekkernijen.
Op oudejaarsavond gebeurde er iets dat ik na 41 jaar nog goed weet. In Spanje is het traditie om op oudejaarsavond om 24.00 twaalf druiven te eten, elke klokslag één druif, dit staat symbool voor geluk en voorspoed in het nieuwe jaar. Op die avond vroeg ik, in mijn gebrekkige Nederlands, aan mijn Nederlandse buurvrouw of de Nederlanders ook druiven aten om 24.00. Mijn buurvrouw antwoordde dat dit niet het geval was. In Nederland worden op oudejaarsavond oliebollen gegeten. Zij was juist bezig met oliebollen te bakken. Ik keek naar het formaat van die bollen en kreeg opeens vreselijk veel ontzag voor de Nederlanders. Stel je voor, bij elke klokslag zagen ze kans om zo’n oliebol naar binnen te werken, 12 stuks!!! Daar waren wij Spanjaarden met onze kleine druiven maar kleuters bij!!
Jaren daarna trouwde ik met een Nederlander die op oudejaarsdag de hele dag in de keuken stond om oliebollen te bakken, volgens een oeroud familierecept. Ik vertelde hem dat verhaal en hij moest er vreselijk om lachen. Onze zoon, nu 25 en ook gek op oliebollen, kent het verhaal ook en af en toe vertelt hij aan zijn vrienden hoe de integratie van zijn Spaanse moeder verliep…
Verhaal verteld op: 19-04-2007
[1]
