Bijpassende verhalen:
Jeanne Castricum, Jeanne Castricum - de Wit Muziek is de taal die iedereen verstaat. Om 10.00 uur is de fanfare aanwezig in het dorp. Er...
Ineke Haaijer Duin, Piet Duin  [1] Arme kinderen kregen de klompen via de Vincentiusvereniging.
Jacqueline Leuring, Jacqueline Leuring [1] Stormachtig, kolkend, bruisend. Zand tussen je tanden, zout op je bril.
Voortgestuwd door een...
Jetty Groeneveld, Mia de Wit [10] Ik ben Mia de Wit, oudste dochter van Piet de Wit. Ik stam uit het geslacht van Odolfus Anthonius...
Jacqueline Leuring, Jacqueline Leuring Woelige baren en ijzige velden…
Tineke de Ruyter, Tineke de Ruyter De zondag was de rustdag voor mijn ouders. Maar na de mis en het middagslaapje gingen we ook nog...
|
|
’s Lands wijs, ’s lands eerVan Acker tot Burcht | 1968 “Weet je wel waar je aan begint?” vroeg Misja, toen ik verkering kreeg met zijn landgenoot Jos. "In Holland heersen andere zeden. De liefde wordt op zaterdagavond bedreven, na het wekelijkse douchen. En als de hartstocht groot is, nog eens op woensdagavond. Verder gaat er niets boven gezelligheid. ‘Kopje koffie? Kopje thee?’ vragen ze je om de haverklap. En als het oervervelend is: gezellig moet het zijn.”
Ondanks die waarschuwingen ben ik met Jos getrouwd. Eind november 1968 verhuisden we van Zwitserland naar Heemskerk. Al snel bleek dat Misja's beweringen grotendeels klopten: nogal wat mensen wasten de ramen twee keer in de week en zichzelf maar één keer.
Bij veel gezinnen ging de koffiemachine ’s morgens na ’t opstaan aan en pas voor ’t slapen gaan weer uit. Ik vroeg me af hoe het kon dat al die koffie ze niet de oren uitliep. Bij de koffie presenteerde de gastvrouw een koektrommel, waaruit men per kop één koekje diende te nemen. Dan ging de trommel met een klap weer dicht. Ik zette altijd een schaal met koekjes op tafel, zodat iedereen zich kon bedienen.
Nooit vergeet ik de zakenman die we eens op bezoek hadden. Een uur lang heeft hij zitten staren naar het grote koekje in het midden van de schaal. Hij was te welopgevoed om het te pakken, tot ik het eindelijk in de gaten kreeg en hem de schaal aanreikte. Zelden heb ik iemand een koekje met zo veel genot zien verorberen.
Op verjaardagen zaten de mannen bij elkaar en klaagden over de regering, de vrouwen vormden een groepje apart en hadden het over mode, kookrecepten en kindertjes. Ik zat erbij en viel geregeld in slaap.
Over de Hollandse liefdesgewoonten had Misja het mis: in onze gehorige flat konden we dag en nacht op de meest uiteenlopende tijdstippen genieten van een onmiskenbaar ritmisch kraken en enthousiast gegil van de buurvrouw.
Als ik mijn schoonmoeder op al die cultuurverschillen wees, zei ze schouderophalend: " 's lands wijs, ’s lands eer."
Verhaal verteld op: 22-11-2007 Auteur: Rosemarie Eichhorn
|
