Bijpassende verhalen:
Jacqueline Leuring, Jacqueline Leuring  [1] Stormachtig, kolkend, bruisend. Zand tussen je tanden, zout op je bril.
Voortgestuwd door een...
Marjan Procee, Klaas van Maassen Klaas van Maassen (1923) was 6 jaar bedrijfsleider op landgoed Marquette, maar ging in 1962 bij...
Tineke de Ruyter, Tineke de Ruyter De zondag was de rustdag voor mijn ouders. Maar na de mis en het middagslaapje gingen we ook nog...
Henriëtte Dekkers Alweer sinds 2003 hebben Jan en ik samen met onze dochter Annemarie het strandpaviljoen De...
Kees van Duivenvoorde, Nico Sinnige Om een revolver te krijgen stal Henkie een hond van de straat
Kees van Duivenvoorde, Kees Welboren Stropersbloed stroomt nog steeds door mijn aderen. Door gebrek aan wild in de duinen en mijn...
|
|
Boete op zeeAan het woord: Albert Streep | Duinen bij Heemskerk | 1975 Rond 1975 liet ik als marineman tijdens weekendverlof de hond van mijn ouders uit in het Heemskerkse duin. Het beestje luisterde goed, ik liet hem dus loslopen. De veldwachter zag mij fietsen. “Dat kost u een bekeuring, meneer!”
Het fregat Hr Ms Van Galen F803 waarop Albert Streep zijn boete moest betalen.
Zoals veel R.K. gedoopten had ik maar liefst vier lange voornamen. Mijn huisadres was ook lang. Toen ik de man vertelde dat ik als seiner-telexist der eerste klasse, marinenummer 36005, aan boord van Hr. Ms. Van Galen (F 803, militair adres Marsdiep, Den Helder) voer, verbleekte hij. Om al die informatie onverkort kwijt te kunnen moest hij zijn blaadje meermaals omslaan.
De lokale politie maakte het proces-verbaal op en stuurde het naar de Officier van Justitie. Via het Ministerie van Defensie en vele departementen belandde het bij de afdeling Marine. Elke instantie had zijn eigen formulier, de computer was nog niet zo breed ingeburgerd. Steeds opnieuw vereeuwigden schrijfmachines mijn vergrijp – tikke tikke tik rats boem – op ander dienstpapier. De laatste versie, op marinepapier, belandde in Den Helder. Hr. Ms. Van Galen was toen voor een NAVO-oefening naar Amerika vertrokken. Het proces-verbaal volgde het schip per postzak en kwam aan toen de NAVO-flottielje net richting Canada vertrokken was. Na 14 dagen zouden wij naar dezelfde Amerikaanse haven terugkeren. Toch stuurde men het papier door naar Canada.
Na ruim een half jaar sinds de aankondiging door de veldwachter stond ik op de brug mijn werk te doen toen ik via de scheepsomroep naar de Officier van Administratie werd ontboden. Verbaasd en niets vermoedend spoedde ik mij naar zijn kantoor. Daar viel mij de ingehouden sfeer op. De Officier spraak mij aan op het feit dat ik als marineman een hondje had laten loslopen in de Heemskerkse duinen. Deze overtreding, begaan duizenden mijlen ver weg in dat landje dat nauwelijks op de wereldkaart te vinden is, kwam te berde tijdens een grote NAVO-oefening op de Atlantische oceaan! De sfeer ten kantore werd iets losser. Her en der hoorde ik wat gesmoorde reacties.
De boete: VIJF Hollandse guldens! Toen ik mij realiseerde welke reisafstand ervoor was afgelegd en wat voor een administratieve rompslomp was ontstaan, kon ik mijn lachen moeilijk onder controle houden. Moest ik het bedragje “cash” of per acceptgiro betalen? Contant was goed, beduidde mij de Officier. Hoorde ik nu lachen toen ik wegliep?
Verhaal verteld op: 14-01-2008
|
