Bijpassende verhalen:
Kees van Duivenvoorde, Wim Schavemaker  [1] Als emigratie afketst wordt Wim (Willem) Schavemaker bedrijfsleider op Daantjeshof
Marjan Procee, Klaas van Maassen Klaas van Maassen (1923) was 6 jaar bedrijfsleider op landgoed Marquette, maar ging in 1962 bij...
Loes Sprengers, Freek Stammes Merkwaardig is het verkooppunt van curiosa naast het huis op Marquettelaan nummer 28, gelegen aan...
Kees van Duivenvoorde, Wim Schavemaker Wim Schavemaker, bedrijfsleider op de boerderij van Marquette wist enorm goed met dieren om te gaan
Henriëtte Dekkers Alweer sinds 2003 hebben Jan en ik samen met onze dochter Annemarie het strandpaviljoen De...
Kees van Duivenvoorde, Nico Sinnige Nico sinnige mocht als jongste uit het gezin door gaan leren
|
|
Kamer zoekenAan het woord: Henk Reinders | 1956 In 1956 kreeg ik een baan bij Hoogovens. Daar ik uit Zutphen kwam, gaf de afdeling personeelszaken mij een lijstje met adressen waar kamers te huur waren. Kort voordat ik bij Hoogovens ging beginnen, toog ik naar Heemskerk en Beverwijk om me van een onderkomen te verzekeren.
Het gezicht van Henk Reinders onder de modder, na zijn motorrit van Zutphen naar Heemskerk.
Op een druilerige dag maakte ik op de motor de tocht van Zutphen naar hier.
Bij het eerste adres waar ik aanbelde, kreeg ik kortweg een afwijzend antwoord. Op naar het tweede adres. Daar had ik meer succes. Er was een gemeubileerde kamer te huur zonder verwarming. Daar wist ik wel raad op. Kort daarna meldde ik me weer op dat adres met mijn plunje en een ventilatorkachel. Mijn nieuwe hospita fleurde helemaal op toen ze me zag. Na mijn vertrek een dag of tien eerder had ze tegen haar man gezegd: ”Ik heb de kamer verhuurd aan een werknemer van Hooovens. Ik hoop maar dat het wat is, want hij zag er nogal onverzorgd uit”. Wat was het geval. De prut van de weg had bij mijn eerste bezoek zijn sporen achter gelaten op mijn motorkleding en op mijn gezicht. Bij het afzetten van mijn motorbril had ik schone plekken rondom mijn ogen maar de rest was groezelig. Ik begreep nu waarom ik bij de eerste kamer zo resoluut werd afgewezen. Kennelijk was de hospita van het tweede adres meer op haar intuïtie af gegaan.
Verhaal verteld op: 09-01-2008
|
